Domniemanie ojcostwa dziecka pozamałżeńskiego
Jeśli dziecko nie urodzi się w małżeństwie, w procesie o ustalenie ojcostwa domniemywa się, że jego ojcem jest mężczyzna, który obcował z matką między 300. a 181. dniem przed urodzeniem dziecka. W przypadku urodzenia dziecka w konkubinacie, mężczyzna może także dobrowolnie uznać dziecko, składając stosowne oświadczenie w Urzędzie Stanu Cywilnego, które potwierdzi matka.
Domniemanie ojcostwa dziecka pozamałżeńskiego w procesie o ustalenie ojcostwa
Domniemanie ojcostwa dziecka pozamałżeńskiego zakłada, że ojcem dziecka jest ten mężczyzna, który obcował cieleśnie z matką nie wcześniej niż w 300. dniu oraz nie później niż w dniu 181. przed narodzinami. Kobieta musi udowodnić, że do obcowania doszło. Ten czas nazywa się okresem koncepcyjnym, czyli takim, w którym istnieje możliwość rozwinięcia ciąży i urodzenia dziecka.
Aby dziecko zostało nazwane „pozamałżeńskim”, kobieta nie może być w związku małżeńskim ani 300 dni od ustania lub unieważnienia jej poprzedniego małżeństwa. Jeśli jest bowiem mężatką albo rozwódką czy wdową mniej niż 300 dni, domniemywa się, że ojcem jej dziecka jest mąż lub były mąż.
Domniemanie ojcostwa dziecka pozamałżeńskiego – obalenie
Mężczyzna, który nie chce uznać dobrowolnie dziecka, musi udowodnić w sądzie, że albo nie obcował z matką dziecka wcale, albo nie robił tego w okresie koncepcyjnym. Może on udowodnić także, że w tym czasie z kobietą obcował również inny mężczyzna, którego ojcostwo jest bardziej prawdopodobne. Najpewniejszym dowodem, dzięki któremu można obalić domniemanie oraz zaprzeczyć ojcostwo jest wykonanie sądowego testu DNA. Jego wynik jednoznacznie wyklucza lub potwierdza ojcostwo.
Zobacz też:
